62.Bir buluttan denize bir damla su damladı denizin büyüklüğünü uçsuz Bucaksızlığını gören damla çok

62.Bir buluttan denize bir damla su damladı denizin büyüklüğünü uçsuz Bucaksızlığını gören damla çok utandı ve şöyle dedi denizin bulunduğu yerde ben kim oluyorum doğrusuna bakılacak olursa o varken ben yokum su damlası kendisini hakir gördüğünden sedef onu bağrına basıp naz ile besledi felek de onu öyle yükseltti ki padişahların taçlarına layık bir inci oldu gurura kapıl demem amma özünü kendini küçük görerek ümitsizliğe de hiç kapılma insanın kendini eksikliğiyle ve yeteneğiyle tanıması gerekir hiç kimse kusursuz olamaz onun için kimi kusurlarına bakıp da kendini haksızlık etmeyesin